Tijdens mijn Vinologen opleiding in 1997 maakten wij een studiereis naar de Bordeauxstreek.
Tijdens deze reis werden wij begeleid door een jongeman die voor Oenoloog studeerde op de Universiteit van Bordeaux. Een ingewijde zullen we maar zeggen.
Op de laatste dag van de reis stond het hoogtepunt op het programma. Een bezoek aan het legendarische Chateau Petrus in Pomerol.
Onze verwachtingen waren zeer hoog gespannen. Kort voor de aankomst melde onze toekomstige oenoloog dat er op Chateau Petrus niet mocht worden geproefd. De wijn is te duur om proeverijen te houden, vertelde hij. Grote teleurstelling alom. Wel vroeg hij tussen neus en lippen door of iedereen een pen wilde meenemen op de rondleiding. Vreemd! Als je niks krijgt te proeven, hoef je ook geen proefnotities te maken, maar alla, er werden pennen meegenomen……….
Toen onze bus stopte viel het allemaal wat tegen. Wij zagen geen mooi Chateau maar een wijngaard en een grote stenen schuur. Toen we uitstapten viel wel meteen op dat de wijnstokken oud waren, er werd ons medegedeeld dat de gemiddelde leeftijd van de stokken tussen de 40 en de 85 jaar bedroeg.
Een rondwandeling door de wijngaard was het begin van ons bezoek, maar wij wilden in ieder geval ook de wijnkelder zien. De vaten waar dit, niet te proeven, kostbare goed rijpte. De ruimte waar een vermogen aan wijn ligt. Spektakel wilden we. Maar ja proeven was er niet bij.
Aan het eind van de rondleiding begaf ons gezelschap zich naar de schuur. Hier lag de jongste oogst op nieuwe vaten en ja hoor de deur ging open en daar lag de nieuwe oogst Petrus in eikenhouten vaten te rijpen. Het zou een waanzinnige wijn worden, vertelde de dame die ons op het domein rond leidde. Superlatieven kwamen haar tekort. Alleen al de wijze waarop zij over de wijn sprak…………het water (wijn) liep ons uit de mond. Maar ach, hemeltje lief, we kregen niks te proeven. Wij kregen er tranen in onze ogen van.
Maar toen, wat gebeurde er opeens….. onze oenoloog probeerde ons zijdelings af te leiden terwijl de vrouwelijke gids vrolijk doorkwebbelde en tot het aller uiterste ging om onze teleurstelling van het niet mogen proeven nog groter te maken. De oenoloog eiste plotseling de aandacht op.
“Een pen, ik moet een pen hebben zei hij met dwingende stem”. “Goed opletten” fluisterde hij ons slinks toe, “we mogen niet gesnapt worden, want dan kan ik het hier in Bordeaux verder wel vergeten”. Een van ons reikte hem een pen aan, hij schroefde het dopje eraf en haalde de vulling uit de pen.
Kijk, zei hij: “een rietje”. Goed om zich heen spiedend, zodat de vrouw hem niet zag, haalde hij een stolp van een van de vaten. Nogmaals keek hij of de kust veilig was voor de vrouw en bewoog zich vervolgens met de pen aan zijn mond naar de opening van het vat en… hij slurpte wat van de jonge wijn naar binnen.
“Ik ga haar afleiden en dan nemen jullie ook snel een slokje door jullie pen”….. zo fluisterde hij geheimzinnig. “Maar nogmaals…. laat niets merken, want dan zwaait er wat voor mij”.
Dus ging iedereen een voor een aan de slag. Vullingen gingen onopvallend uit de pen en wij wachtten tot het moment dat onze Oenoloog de vrouw afleidde met enkele vragen.
Het was zover … de vrouw stond met haar rug naar ons toe te oreren, dit was het moment en iedereen nam snel na elkaar door het “penrietje” een slok Petrus.
Na een paar minuten was de missie geslaagd. We hadden Petrus geproefd! De wijn was nog niet echt te drinken, maar dat mocht de pret niet drukken. En zowaar….de vrouw had niets gemerkt. Het bezoek was inmiddels bijna afgelopen. De hele groep stond weer voor de vrouw, die haar eindeloze betoog met superlatieven over Petrus besloot met enkel geestig bedoelde opmerkingen, waar iedereen zogenaamd hartelijk om moest lachen. De vrouw lachte even hard mee, was ons verbaasde. Die grappen vertelde ze iedere dag, dus wat was er nog leuk aan voor haar. Als zij geweten had dat iedereen stiekem Petrus had geproefd, dan was het lachen haar wel vergaan.
Het bezoek was afgelopen, wij liepen naar buiten en toen…….keek iedereen naar elkaar. De Oenoloog zag het en schaterde het uit. Want van iedereen die met de pen geproefd had waren de lippen en tanden donkerblauw tot zwart.
Een bezoek aan Chateau Petrus, een herinnering om niet te vergeten!
|
